Już w starożytności gra Go została określona sztuką i została ustanowiona przez chińskich cesarzy za jedną z czterech sztuk pięknych w cesarstwie, obok mistrzostwa qin (instrument strunowy), shu (chińska kaligrafia) oraz hua (chińskie malarstwo).

W średniowiecznej Japonii Samuraje i Shoguni traktowali tę grę jako element nauki podstaw strategii i taktyki wojennej oraz drogę do rozwoju umiejętności analitycznych, koncentracji i elastyczności myślenia. Gra ta stała się również ścieżką rozwoju takich cech charakteru jak cierpliwość, dyscyplina i rozsądek.
 

Jako gra logiczna Go wpływa pozytywnie na rozwój mózgu angażując obszary odpowiedzialne za liczenie, pamięć, rozpoznawanie kształtów oraz planowanie. Dodatkowo, będąc grą wywodzącą się z Azji, niesie ze sobą tradycję szacunku zarówno do przeciwnika, jak i samej gry oraz filozofię równowagi i rozwoju osobistego. Ze względu na swój pozytywny wpływ jest polecana dla każdej grupy wiekowej: od dzieci, które dopiero kształtują swój umysł i osobowość, aż po osoby starsze, dla zachowania większej sprawności umysłu. Poza rozwojem ważna jest tutaj również zdrowa rywalizacja i dobra zabawa.

​

Każda gra wyraża charakter gracza, stając się w miarę upływu czasu zwierciadłem jego umysłu. Na podstawie analizy zapisu gry nauczyciel może określić, w którym momencie ucznia ogarnęła chciwość, kiedy się zmęczył, kiedy postąpił nierozsądnie lub kiedy stracił koncentrację. Go jest jedyną grą wymyśloną przez człowieka, w której zarówno mistrz, jak i uczeń mają takie same szanse na wygraną, a to, co dzieje się w grze, nie zależy od losu czy wyuczonych na pamięć schematów, a jedynie od zdolności rozumowania i wyobraźni gracza.